မကိုက္လို႕ပါ

"ဘဲဥျပဳတ္ ၾကက္ဥျပဳတ္ ရမယ္"...

"ၾကက္ေၾကာ္ ငံုးေၾကာ္"...

"ေဆးလိပ္ ကြမ္းယာ"..

နားထဲသို႕ ဝင္ေရာက္လာေသာ အသံမ်ားေၾကာင့္ ကားေရွ႕ေခါင္း ခန္းတြင္ အိပ္ေပ်ာ္လာေသာ ေမာင္မ်ိဳး တစ္ေယာက္ အသိအာရံုမ်ား ခႏၶာကိုယ္ ဆီသို႕ျပန္လည္ ဝင္ေရာက္ လာၾကသည္...။

"အား" အျပင္းေၾကာ တစ္ခ်က္ဆန္႕လိုက္ျပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အာရုဏ္တက္ မလင္းတလင္း အခ်ိန္ မီးေရာင္ မမွိန္႕တမွိန္ ေအာက္တြင္ မ်ားပန္းခပ္ လႈပ္ရွားေနၾကသည့္ လူမ်ား ေစ်းသည္မ်ား ကိုေတြ႕လိုက္ ရသည္တြင္ သူတို႕ စစ္ေဆးေရး ဂိတ္သို႕ ေရာက္ရွိေနျပီ မွန္းသိလိုက္ရသည္....။

အင္း ဒီတစ္ခါလဲ ဘာေတြ ေျပာျပီး ဘယ္ေလာက္ေပးရအံုးမလဲ မသိ....

သူက ကုန္သည္ တစ္ေယာက္ နယ္စပ္ဘက္ မွေန၍ တဖက္နိုင္ငံ ဘက္သို႕ နုိင္ငံတြင္းမွ ကုန္မ်ား ေရာင္းခ် ျပီးလွ်င္ တဖက္နိုင္ငံမွ ကိုယ့္နိုင္ငံတြင္း လိုအပ္ေသာ ကုန္မ်ား တဖန္ ဝယ္ယူၿပီး ျပန္လည္ ေရာင္းခ် ျပီး အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနရသည္...။

အေတြးစ ကို အျမန္ျဖတ္ ၍ သူကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္ အခ်ိန္မွီ တဖက္နိုင္ငံ ကိုေရာက္ဖို႕က ရွိေသးသည္ေလ ေနာက္က်ပါက ကုန္မ်ား လိုသည့္ေစ်းမရ ျဖစ္သြားနိုင္သည္..

ထို႕ေနာက္ေတာ့ ဂိတ္ေဘး ရွိ ရံုးခန္းေလး ထဲ အျမန္ဝင္ေရာက္သြားလိုက္သည္ ထိုထဲတြင္လဲ သူ႕လို ကုန္သည္မ်ား ဆက္ေၾကးေပးရန္ အဲေလ ေယာင္လို႕ဂိတ္ျဖတ္သန္း ခြင့္ ရရန္ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရ၏...

တစ္ဦးျပီး တစ္ဦး ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ျဖင့္ ျဖတ္သန္းခြင့္ လက္မွတ္မ်ား ထုတ္ေပး ရာ အခန္းေလးထဲမွ ငိုမလို မ်က္နွာမ်ား ျဖင့္ လက္မွတ္ကို ရရွိသြားျပီးသည့္ သကာလ ေမာင္မ်ိဳး အလွည့္ သို႕ေရာက္လာ သည္..။

ေမာင္မ်ိဳးလည္း အခန္းေလးထဲသို႕ ဝင္သြားလိုက္ရာ အိပ္ေရးမဝေသာ မ်က္နွာ (တာဝန္ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ ညက ကာရာအိုေက ဘားသြားလိုက္သျဖင့္ မအိပ္လိုက္ ရဟန္တူသည္..) ျဖစ္ကတတ္ဆန္း တာဝန္ေက် ဝတ္ဆင္ထားေသာ ဖရိုဖရဲ ယူနီေဖာင္း တို႕ျဖင့္ တာဝန္ရွိ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦး ကိုေတြ႕လိုက္ ရသည္..

ထိုသူ က ေမာင္မ်ိဳး ကိုေမာ့ေတာင္ မၾကည့္ပါ ထံုးစံအတိုင္း ေမးခြန္း မ်ားသာ ထြက္လာ၏

"ဘယ္နွစ္စီးလဲ"

"သံုးစီး ပါခင္ဗ်"

"အင္း ဒါဆို ခင္ဗ်ားလဲ အျမဲ ကုန္သြယ္ ေနတာပဲ ထံုးစံ အတိုင္းလုပ္ေလ"

"ဟုတ္ကဲ့ သံုးစီး ဆိုေတာ့ ေဟာဒီမွာ ပါဆရာ"

ေမာင္မ်ိဳး စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး ျဖစ္သြား၏ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ထံုးစံအတိုင္း ဆိုေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့ နဲနဲ ပိုက်န္ နိုင္ျပီ ဆိုျပီး ေတြးလို႕မွ မဆံုးေသးခင္...

"ေဟ့ ..ေဟ့ ဒါကဘာလုပ္တာလဲကြ"

"ဆရာပဲ ထံုးစံအတိုင္း လုပ္ဆိုလို႕ေလ အရင္ေပးေနက် အတိုင္း ေပးထားပါတယ္ ဆရာ"

"ေဟ့ မင္းဒီဘက္ မေရာက္တာ ၾကာျပီထင္တယ္ မင္းေပးတဲ့ ထံုးစံ အတိုင္း က အရင္ ဦးစီးမႈး တုန္းကဟာကြ.. အခု ဦးစီးမႈး အသစ္ေရာက္လာေတာ့ နဲနဲ က်ပ္တယ္ အရင္ ထံုးစံ နဲ႕မရေတာ့ဘူး ေရွာေရွာ ရႈရႈ ေလးျဖစ္ေအာင္ ဆီပိုထည့္ ေပးရတယ္ကြ ဒါလဲ မင္းတို႕အတြက္ပါကြာ မင္းသိပါတယ္ မင္းတို႕ ကုန္ေတြ ေနာက္က်သြားရင္ ျဖတ္ခြင့္မေပးလို႕ လွည့္ျပန္ သြားရရင္ ဘာေတြျဖစ္ ကုန္မယ္ ဆိုတာကို".....။

ေမာင္မ်ိဳး ဘာမွျပန္မေျပာနိုင္ေတာ့ပါဘူး
သူေျပာ သေလာက္ေပးျပီး ျဖတ္သန္းခြင့္ ေလးကိုလက္ထဲ က်စ္က်စ္ ပါေအာင္ဆုတ္ကိုင္ျပီး အခန္းထဲက လွည့္ထြက္ အလာမွာ တာဝန္ရွိသူ ၾကီးေျပာလိုက္ တဲ့ စကား တစ္ခြန္း က ေမာင္မ်ိဳးေနာက္ ကို ကပ္လိုက္လာ၏..

"ကိုယ္တို႕လဲ ဒီေလာက္ မေတာင္းခ်င္ ပါဘူး ကြာ ဒါေပမယ့္ အေပၚ ကိုတဆင့္ျပီး တဆင့္ ဆိုေတာ့ မကိုက္လို႕ပါ" ဟူသတတ္...။

ေမာင္မ်ိဳး တစ္ေယာက္ ေတာ့ သူတို႕ ကုန္သည္ ေတြလို ေငြေၾကး တစ္ျပားမွ မရင္းရပါပဲ နွင့္ အလကား ရသည့္ ေငြ ကို ဘာေၾကာင့္ မကိုက္ဖူးလို႕ ေျပာလဲဆိုတာ ကို စဥ္းစားရင္း...